Speelbare Rassen

Mensen

Het succes van de menselijke rassen is een opmerkelijk fenomeen – waar oudere rassen zoals Elven en Dwergen over een lange periode zichzelf geciviliseerd hebben en daarna een periode van introspectie doorgingen waarin zij nauwelijks zijn veranderd, wordt de mens gedreven door een onstilbare honger naar ervaringen, kennis en goederen.

Zo verspreid zijn mensen in de wereld en onder de andere rassen, dat zij vaak, zoals ook nu, gebruikt worden als basis voor vergelijking. Maar daarbij wordt wel voorbijgegaan aan enkele unieke trekken van mensen; mensen zijn erg sterk van geest en herstellen goed van schade aan geest en psyche – hoewel mensen weerbarstig zijn in hun keuze voor duister of licht, als zijn eenmaal een pad hebben gekozen wijken zij hier zelden van af.

Daarnaast zijn mensen misschien niet zo langlevend als Elven en Dwergen, zij weten in een leven vaak meer ervaringen te persen dan twee van bovengenoemde samen. Hun drang naar de beter dingen in het leven (en, laten we eerlijk zijn, een liever-lui-dan-moe instelling) brengt ze vaak in problemen met de wet en de andere rassen, maar met hun relatieve charme komen ze er vaker mee weg dan verstandig is.

Om deze reden zijn mensen overal makkelijk over te halen om hun leven in de waagschaal te leggen voor avontuur en rijkdom, glorie en eer.

Elven

Elven zijn hele oude bewoners van Emphebion, volgens sommigen stammen zij nog uit de tijd der draken. Sinds het begin van hun bestaan heeft dit stille, introverte ras zichzelf gemeten naar de maatstaven van de natuur: zo stil en behendig als een kat, zo kalm en berekenend zoals een beer die vist op zalm, zo saamhorig als een roedel wolven.

Er bestaat bij velen de gedachte dat Elven bij uitstek veel van magie weten en er van nature erg behendig mee omgaan. Hoewel dat op zekere hoogte zo is, berust deze gedachte meer op het feit dat een Elf die zich toelegt op enig beroep, van bakker tot krijger tot magiër, letterlijk eeuwen de tijd neemt om zich het vak tot in detail eigen te maken.

Oog voor detail en hoge mate van discipline maken de Elven boogschutters, magiërs en duellisten bij uitstek. Door hun toewijding zijn ze zo zeker van hun zaak dat ze zich niet snel met andere zullen meten op hun gebied, ze weten dat ze beter zijn. Daarbij is het wel zo dat hun zelfverzekerde aire makkelijk voor arrogantie kan worden aangezien, en hun koele en aanmatigende houding maakt het voor Elven niet makkelijk om zich snel in nieuwe groepen op te laten nemen. Om deze redenen zijn Elven exclusief en teruggetrokken, en vrij zeldzaam in groepen avonturiers.

Dwergen

Lange tijd zijn de Dwergen een zeldzaam, bijna uitgestorven ras geweest. Er waren voldoende verhalen van dwergenburchten en kilometers diepe mijnen waar het gedrongen, taaie volk zich ophield – maar evenveel verhalen van hun strijd met monsters, barbaren en onmenselijke creaturen uit de dieptes waarbij hele stammen waren uitgeroeid.

Dwergen hebben, dankzij hun bestaan in ondergrondse tunnels, een formidabel abstract denkvermogen en zijn in staat om in hun hoofd een kaart bij te houden van enig gebouw of stad waar zij zich bevinden. Het is lastig een Dwerg van de wijs te brengen in zijn eigen terrein, laat staan om ze om de tuin te leiden met architectonische foefjes als geheime doorgangen, valputten of verborgen schatten. Feilloos weten ze deze lacunes in architectuur te vinden en zo zich toegang te verschaffen tot waar ze willen zijn.

Deze goede eigenschap wordt helaas wel gecombineerd met de archetypische Dwergenbegeerte naar edelstenen en edelmetalen. Vergeleken met koud metaal, glanzende parels en glinsterende diamanten zijn weinig schatten de moeite waard. Deze voorliefde voor metaal leidt ook tot een bijna ras-wijde voorliefde voor huisvlijt en vakmanschap, waarbij de meest vooraanstaande ambachtslui met elkaar wedijveren aangaande gebruik van materiaal en complexiteit van constructie. Deze drang werkt door in hun achting voor welverzorgd gezichtshaar – bij zowel mannen als vrouwen – met ingewikkelde knopen, wrongelwerk en decoraties.

Dwergen zijn compact en hebben sterke botten – een noodzaak in verkrampte doorgangen en eventuele instortingen. Wat weinig mensen weten is dat Dwergen met enige moeite hun ledematen uit en in de kom kunnen forceren, om zo door kleinere doorgangen te gaan dan mensen voor mogelijk houden.

Orken

Door velen als een jong ras gezien, de Orken van Emphebion bestaan al langer dan men kan heugen in een continue cyclus van culturele opbouw en verval. Kracht en zelfstandigheid zijn de grootste idealen van de Orken, en vanuit die idealen bouwen zij stamculturen op die grote gebieden gaan overheersen, tot zij een kantelpunt bereiken en de stam uiteenbreekt om zich in kleine groepen te verdelen over nieuwe gebieden.

Iedereen is wel bekend met de vete tussen de zogenoemde “Groene Orken”, die momenteel gezien worden als een barbaarse en instabiele coalitie van stammen waar vrede slechts moeizaam mee te verkrijgen is, en de “Bruine Orken” die zichzelf zien als meer weldenkend en cultureel geavanceerd. Natuurlijk is het maar de vraag of de rollen duizend jaar geleden niet omgedraaid waren…

Orken moeten al vroeg op eigen benen staan, en in deze tijd leren zij jagen, vechten en vaak een (relatief simpel) ambacht. Zwakheid is gevaarlijk, en als een Ork een stam in gevaar brengt met gebrek of stommiteit, worden zij vaak uitgestoten of zelfs gedood. Orken worden dus aangespoord om zich sterk voor te doen en zwakheid te verbergen - zij worden erg venijnig als ze op een zwakheid of fout worden aangesproken.

De meeste Orken stammen geloven in de hun voor ouderen en naturgoden, die verantwoordelijk zijn voor de precaire balans van geluk en ongeluk binnen een stam. Ongelukken en kwade magie worden door zwarte geesten veroorzaakt en moeten worden uitgebannen door shamanen en spiritualisten.

Zonder de structuur van een stam, zal een Ork zijn of haar plaats in de wereld volledig baseren op diens kracht en onafhankelijk vermogen - edelstenen, magische wapens en pantser, slaven en een legendarische naamsbekendheid. Het is dus geen wonder dat er voldoende Orken aangetrokken worden door het avonturierspad!

(Half) Trollen

Trollen zijn een veranderlijk (sommige zeggen verraderlijk) ras van fysiek onstabiele individualisten, oppervlakkig verwant aan Orken, die bekend staan om de verscheidenheid van hun verschijning. Hun huid kan groen, blauw, zwart of wit zijn, met haar in alle kleuren van de regenboog. Sommigen hebben hoorns of slagtanden, enig aantal vingers en tenen tussen drie en zes, een derde oog of andere vreemde verschijningsvormen.

De ultieme overlevers, Trollen zijn heel goed in het nemen van (slecht gecalculeerde) risico’s, leven van het land en zijn vaak tevreden met een primitieve levensstijl waarbij ze als woudlopers in harmonie met de wereld en de geesten erin leven. Trollen genezen zeer snel (hoewel de fabels van Trollen die hun armen terugplaatsen nadat deze in een gevecht zijn afgehakt misschien overdreven zijn) als gevolg van hun evolutionaire overlevingsdrang, dus als je ooit een Trol stervend achter laat moet je bereid zijn de rest van je leven over je schouder te kijken.

Trollen hebben een naam om menseneters te zijn (vast niet onverdiend), wat ze vaak duur komt te staan als ze met Mensen en Elven in contact komen; vaak zijn ze zelf nauwelijks op de hoogte van hoe angstwekkend zij overkomen - een factor die hen in verloren tijden trouwe volgelingen van de Brenger maakten, een feit wat hun naam niet verbeterd heeft.

Vaak zijn de trollen die de avonturiers tegenkomen van het vriendelijke en behulpzame soort. Ze staan bekend om hun kook kunsten en worden daarvoor vaak op waarde geschat.