Door velen als een jong ras gezien, de Orken van Emphebion bestaan al langer dan men kan heugen in een continue cyclus van culturele opbouw en verval. Kracht en zelfstandigheid zijn de grootste idealen van de Orken, en vanuit die idealen bouwen zij stamculturen op die grote gebieden gaan overheersen, tot zij een kantelpunt bereiken en de stam uiteenbreekt om zich in kleine groepen te verdelen over nieuwe gebieden.
Iedereen is wel bekend met de vete tussen de zogenoemde “Groene Orken”, die momenteel gezien worden als een barbaarse en instabiele coalitie van stammen waar vrede slechts moeizaam mee te verkrijgen is, en de “Bruine Orken” die zichzelf zien als meer weldenkend en cultureel geavanceerd. Natuurlijk is het maar de vraag of de rollen duizend jaar geleden niet omgedraaid waren…
Orken moeten al vroeg op eigen benen staan, en in deze tijd leren zij jagen, vechten en vaak een (relatief simpel) ambacht. Zwakheid is gevaarlijk, en als een Ork een stam in gevaar brengt met gebrek of stommiteit, worden zij vaak uitgestoten of zelfs gedood. Orken worden dus aangespoord om zich sterk voor te doen en zwakheid te verbergen – zij worden erg venijnig als ze op een zwakheid of fout worden aangesproken.
De meeste Orken stammen geloven in de hun voor ouderen en naturgoden, die verantwoordelijk zijn voor de precaire balans van geluk en ongeluk binnen een stam. Ongelukken en kwade magie worden door zwarte geesten veroorzaakt en moeten worden uitgebannen door shamanen en spiritualisten.
Zonder de structuur van een stam, zal een Ork zijn of haar plaats in de wereld volledig baseren op diens kracht en onafhankelijk vermogen – edelstenen, magische wapens en pantser, slaven en een legendarische naamsbekendheid. Het is dus geen wonder dat er voldoende Orken aangetrokken worden door het avonturierspad!
